ایجاد اداره های موازی، مصرف اضافه از پول بیت المال

مدتی قبل ریس جمهور غنی طی فرمانی "وزارت دولت در امور توریسم"  را ایجاد کرد. این وزارت در حالی ایجاد شد که اداره‎ی در همین راستا در چوکات وزارت اطلاعات و فرهنگ  نیز فعالیت دارد.
صنعت توریسم در بسیاری از کشورهای جهان به عنوان منبع اصلی درآمد، توسعه و اشتغال بکار می رود که هم درآمد هنگفت مالی برای دولت ها دارد و هم زمینه ایجاد درآمد و کار را برای بخش خصوصی و مردم محل مساعد می سازد. کشورهای مختلف جهان در سایه برخورداری از امکانات متنوع توریستی، برنامه ریزی های کوتاه مدت و دراز مدت را برای جلب گردشگران خارجی انجام می دهند. جاذبه های چون اماکن و آثار باستانی، دریاچه ها، کوه ها، جنگلها، فرهنگ های بومی و مناظر طبیعی می تواند باعث جذب توریسم شود.
افغانستان نیز با تاریخ و فرهنگ چند هزار ساله، آثار و ساحات باستانی، مناظر و جلوه های زیبای طبیعی و تنوع فرهنگ بومی پتانسیل بالای برای جذب توریست و گردشگران جهان را دارد. شهر غلغله و ضحاک، دریاچه بند امیر، بلندترین مجمسه های بودای ویران شده جهان در بامیان، آثار به جا مانده از دوره تمدنی غزنویان در شهرغزنی، شاهکارهای دوره تیموری ها در هرات، مناظر زیبای طبیعی واخان بدخشان، اماکن تاریخی کابل، بلخ، سمنگان و قندهار و مناظر طبیعی سلسله کوه های هندوکش و بابا نمونه های از ساحات توریستی افغانستان است.
اما امکانات، ظرفیت و عوامل جذب توریستی کشور تقریبا صفر است. امنیت به عنوان اساسی ترین عامل و موجودیت زیر ساخت ها، قوانین و مقررات، حمل و نقل استندرد، اطلاع رسانی و سایر موارد تسهیل کننده در قدم بعدی برای جذب توریست مهم است که افغانستان فاقد این موارد است.  در وضعیتی که روزانه ده ها خبر جنگ ، ناامنتی و قتل از کشور به جهان مخابره می شود، اغلب توریست و جهانگردی جرات آمدن به کشور را نخواهد داشت.
ساحات نسبتا امن که جاذبه های توریستی نیز دارد با بی برنامه گی کارگزارن امور یا با تعصب و برخورد دوگانه ادارت مواجه است.
به عنوان نمونه ولایت بامیان که از امنیت نسبتا خوبی برخوردار است کهجاذبه های فراوان توریستی در فصل های متفاوت سال نیز دارد. اما رفتن به این ولایت، گذشتن از هفت خوان رستم است. مسیرهای منتهی به این ولایت حتا برای باشندگان و مسافران عادی این مناطق امن نیست. سالانه عده ای زیادی از مسافران و مردم عادی در مسیر راه های منتهی به بامیان و مناطق مرکزی قربانی اعمال تروریستی طالبان و دیگر شبکه های تروریستی می گردد.
مسیر هوایی این ولایت نیز از ظرفیت محدود و اندک  برخوردار است. هم اکنون تنها شرکت کام ایر با هواپیمایی کوچک SAAB-340 با قیمت خیلی بالا در هفته دو پرواز به بامیان دارد. میدان هوایی بین المللی بامیان در منطقه "شیبرتو" که چند سال قبل کار تحقیق، سروی و دیزاین آن انجام پذیرفته بود، با تبعیض مواجه شد و متاسفانه شامل بودجه های ملی قرار نگرفت. میدان هوایی فعلی بامیان با ظرفیت و امکانات اندک تنها برای پرواز های داخلی با هواپیماهای کوچک مساعد است که جوابگوی مسافران محلی هم نمی باشد.
از طرفی ساختن زیربناها مثل برق و راه های بین شهری، توجه به ساحات باستانی و توریستی نیز وجود ندارد. مسیر پروژه برق 500 کیلو ولت توتاپ که می توانست تمامی نیازهای بامیان را براورده سازد با تعصب و دستکاری دولت مرکزی منحرف شد. در زمان حکومت حامد کرزی و وزارت کریم خرم گفتگوهای سازمان یونسکو با دولت افغانستان برای دوباره سازی مجسمه های ویران شده بودا شروع شد که ذهن متعصب و افکار جاهلانه بعضی ها مانع این کار شد. به همین ترتیب سایر ولایات و مکان های توریستی کشور نیز وضعیت تقریبا مشابه دارد که یا امنیت و یا عدم توجه به سایر موارد زمینه های جلب توریست را کمرنگ نموده است.
اگر قرار باشد افغانستان یا بخش از آن شاهد رشد و توسعه صنعت توریسم باشد باید ادارات ذیربط در تمام سطوح به صورت هماهنگ و بدور از گرایش ها و سلیقه های شخصی فعالیت کند. زیرا صنعت توریسم مجموعه‎یهماهنگ متشکل از گردشگران، عرضه کننده گان خدمات، دولت و جامعه میزبان می باشد که اگر یک قسمت از آن فعال نباشد سایر موارد نیز به صورت خودکار فلج می شود.
به این اساس ساختن ادارات موازی و پرهزینه همانند لیست طویل مشاوران ریس جمهور، دادن امتیاز برای بعضی گروه ها و چهره هاست که از پول ملت و بیت المال هزینه می شود و هیچ کارآمدی دیگری ندارد. "وزارت دولت در امور توریسم" نیز نمونه‎ی از بی برنامه گی، مصرف اضافه و حاتم بخشی های ریس جمهور است که فقط می تواند شکم واسطه داران و نزدیکان خودش را از پول مالیات مردم فقیر و بی روزگار سیر کند و دیگر هیچ سودی برای مردم و یا رشد صنعت توریسم نخواهد داشت.
امید است دولت به جای ساختن ادارات نو تشکیل و اضافه، با سیاست گزاری مناسب و برطرف کردن چالشها بدور از تعصب و رفتارهای دو گانه در مناطقکه زمینه جلب توریسم مساعد است، سرمایه گزاری کند. تا از یک طرف بردرآمد ملی و ایجاد شغل کمک کند و از طرف دیگر آثار، تمدن و فرهنگ کشور برای مردم بومی و جهان معرفی گردد.