تظاهرات مهاجرین در اندونزی
در طی ماه های گذشته اعتراضاتی مهاجرین افغانستانی مقیم در کمپ های اندونزی شدت بیشتر کسب کرده است. اخیرا، خداداد غلامی و چند نفر دیگر از این مهاجرین با دوختن لب هایش اعتراض شدید خویشرا نسبت به وضع موجود و بی سرنوشتی مجامع بین المللی در قبال مهاجرین افغانستانی آشکار کرد. همینطو دیروز شماری زیادی از مهاجرین افغانستانی که سال‌ها در کمپ‌های اندونزی، بلاتکلیف هستند، با برگزاری راهپیمایی در مکاسار و دیگر شهرهای اندونزی، نسبت به بی‌توجهی کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان و روند طولانی‌شدن پذیریش، اعتراض کردند. در اندونزی وضعیت رسیدگی به مهاجرین بسیار بد بوده و آنان در شرایط نامساعد در کمپ ها بسر می برند. این درحالیست که شماری از این مهاجرین بیشتر از یکدهه است که در کمپ‌های اندونزی، با دشواری در بی‌سرنوشتی و بلاتکلیفی به سر می‌برند. که برخی از این مهاجرین با مشکلات روحی و روانی و مشکلات جسمانی و فزیکی دچار شده اند. بنابر گفته آنان این مهاجرین تصمیم دارند تا هر سه شنبه راهپیمایی کنند تا به اعتراضات شان رسیدگی شود. حاکمیت های فاسد و جاهل و قبیلویی در طی دو قرن گذشته سرزمین که امروز بنام افغانستان باد می گردد را بشدت صدمه رسانید و در طی این مدت همواره مردم افغانستان به شکل کتلویی مجبور به فرار از کشور گردیده اند. پس از فصل جدید در بیست سال قبل زمینه ای به میان آمده بود تا رنج و درد دو قرنه مردم افغانستان اختتام بیابد ولی کوتاهی جامعه جهانی و به ویژه امریکا این فرصت را از مردم افغانستان سلب کرد. جامعه بین المللی در بیست سال گذشته به عدالت و مطالباتی که مردم افغانستان با راهپیمایی های میلیونی و گاهی ده ها هزار نفری و گاهی با حضور در تمام شهرهای بزرگ جهان آشکار کردند، کوچکترین توجه نکردند. فریب لابی های قومگرایی فاشیست افغان را خوردند، صدها میلیار پول مالیات دهندگانی امریکایی و بقیه مردم جهان را در معرض چپاول فاسدانی چپاولگر و تروریست پرور به هدر دادند. در اخیر در حدود صد میلیارد دالر اسلحه مدرن و کشنده را در دست تروریست های کودن و افراطی رها و یک مشت مردم مظلوم و بی دفاع افغانستان اسیر این گروه بی رحم و مروت تحویل و خود فرار کردند. اینک این مردم گاهی از بال طیاره به زمین پرتاب می شوند و گاهی لب های خود را می دوزند و هر روز به سرک میایند تا اگر منصفی به درد بی درمان شان اندک مرحمی بگذارند.
