حیف‌و‌میل کمک‌های انسان‌دوستانه در بامیان؛ مردم از توزیع غیرعادلانه کمک‌ها شاکی‌اند ـ مجله‌ی اورال

از زمان به قدرت رسیدن طالبان که اقتصاد کشور از هم پاشید و وضعیت اقتصادی مردم به شدت ضعیف شده است، کمک‌های زیادی از سوی نهادهای امدادرسان از سراسر جهان به افغانستان سرازیر شده است؛ اما در بامیان به مقدار محدودی از این کمک‌ها اختصاص داده شده‌است. با وجود تخصیص اندکی از مساعدت‌ها مردم نیازمند بامیان ادعا می‌کنند که این کمک‌ها به کسانی که مستحق است نمی‌رسد و توسط آنعده که زور و واسطه دارند در این ولایت حیف و میل می‌شود.
غلام علی، مردی که سرپرستی خانواده هشت نفری را به عهده دارد به مجله‌ی اورال می‌گوید؛ «مه یک کارگر ساده هستم که بعد از تحولات در افغانستان بی‌کار شده‌ام و حالا بیشتر از دوهفته است که هر روز برای دریافت کمک عریضه می‌دهم، هر روز صبح تا شام برای به‌دست‌آوردن کمک پشت دروازه ولایت و موسسات ایستاد می‌شوم ولی کمک‌ها را کسانی که واسطه‌دار هستند دریافت می‌کنند.»

هم‌چنان، نجیبه خانمی که پنج فرزند دارد و شوهر او بی‌کار است ادعا می‌کند که ما یک قطعه زمین کوچک داریم، امسال به دلیل خشک‌سالی حتی نصف حاصل سال‌های قبل را هم نتوانستیم از زمین خود بگیریم. حالا نیازمند نان شب و روز خود هستیم ولی هر روز که به موسسات امدادرسان مراجعه می‌کنیم؛ چون واسطه نداریم حتی عریضه‌های ما قبول نمی‌شود. حتی از دروازه ورودی این ادارات داخل شده نمی‌توانیم و هر روز با تحمل سرمای شدید تا شام انتظار کشیده با دست خالی راهی خانه های مان می‌شویم.

یکی از اجیران اداره دولتی بامیان، که نخواست نامش ذکر شود به مجله‌ی اورال می‌گوید که نان چاشت کارمندان به‌خاطر نبود بودجه از کمک‌های که توسط موسسات توزیع می‌شود، تهیه می‌گردد.

اکثر کمک‌ها به «غندک» توزیع می‌شود
از سوی دیگر در توزیع کمک‌ها در بامیان تبعیض منطقوی و سمتی نیز اعمال می‌شود. بعضی از باشندگان بامیان در این مورد شاکی اند و می‌گویند: کمک‌های اندکی که تا هنوز در بامیان توزیع شده به دو دسته تقسیم می‌شود، بخش اعظم آن، به یک روستای کوچک "غندک"  اختصاص داده می‌شود و مقدار اندک باقی‌مانده برای جمعیت از نیازمندان بامیانی توزیع می‌شود.

احمدعلی یکی از باشندگان مرکز بامیان می‌گوید: "تبعیض و نابرابری در روند توزیع کمک‌های جامعه جهانی در این ولایت بی‌داد می‌کند و این کمک‌ها به نیازمندان واقعی نمی‌رسد؛ بلکه  به کسانی داده می‌شود که در حکومت محلی بامیان نفوذ داشته باشند". عاطفه بانوی که سرپرستی ۷ فرزندش را به عهده دارد نیز از روند توزیع کمک‌ها در این ولایت ناراض بوده، چنین می‌گوید: "روزانه پشت درب موسیسات و نهادهای محلی بامیان ساعت‌ها منتظر می‌ماند ولی صدای شان شنیده نمی‌شود اما کسانی هستند که با یک تماس، از چندین جای کمک دریافت می‌کند". حال پرسش این‌جاست که این نابرابری ها چه ارتباطی به روستای "غندک" دارد؟ در پاسخ به این موضوع یکی از کارمندان نهادهای امداد رسانی که نخواست از وی نام‌گرفته شود به مجله اورال گفت: "ملاجان محمد سهیل رئیس اداره مهاجرین، ملا مختار مدقق رئیس اقتصاد، صدیق‌الله "شاهین مسافر" قومندان امنیه بامیان، نهادهای امداد رسانی را به شرط اختصاص سهم عظیم از کمک‌های این ولایت به روستای "غندک" اجازه فعالیت می‌دهد". روستای غندک در زمان حکومت قبلی جزء ولسوالی شیبر ولایت بامیان به حساب می‌رفت اما پس روی کارآمدن طالبان به ولسوالی ارتقا یافته است و اکثر کارمندان محلی طالبان در بامیان را باشندگان همین روستا تشکیل می‌دهد.

خواست مردم بامیان اینست که هم به کمیت کمک‌ها افزوده شود و هم توزیع آن به‌صورت عادلانه صورت گیرد و از حیف‌ومیل آن جلوگیری شود.